Prinses-op-de-erwt-bed

De koffers uitgepakt, provisie voor de komende week de koelkast ingeschoven. De kinderen hebben binnen enkele seconden alle vertrekken van het vierpersoons chaletje opengetrokken, inclusief de bezemkast en alle keukenkastjes. Inmiddels springen ze op het door henzelf toebedachte bed in een piepklein kamertje.

Nadat ik de laatste onderbroek op de plank gelegd heb, test-lig ik ook even mijn toebedachte slaapplek. ‘Kan ermee door. Moet lukken voor een weekje’, is mijn conclusie.

De rest van de dag vullen we met een rondritje langs de Noord Hollandse tulpenvelden, molens, pittoreske dorpjes en nemen we een kijkje aan het strand. We eten bij een vakantievriend en borrelen wat na. Om 22.30 uur stappen we ons chaletje binnen. De kinderen hebben we nog net voordat ze in slaap vielen in hun bed gestopt en niet lang daarna onszelf. Nauwelijks heb ik het dekbed over me heengetrokken of ik hoor mijn man al vredig snurken.

Ik draai me om en om en om.
Vanmiddag leek het bed nog redelijk, maar nu lijk ik met de minuut dieper weg te zakken. Ik heb het gevoel alsof ik opgeslokt wordt door een moeras dat af wil rekenen met al mijn vastzittende wervels en dan ook maar meteen met alle andere gewrichten. Ik ben om half vier gestopt met tellen, maar tot dan toe ben ik acht keer uit bed geweest. Het is een verademing als ik het op een gegeven moment licht zie worden aan de horizon.

Aan de ontbijttafel bedenken we een oplossing voor ‘het moeras-probleem’, dat we maar meteen tot uitvoering brengen. ‘Mijn’ matras verwisselen we met die van de kinderkamer. De tuinmeubelkussens die we vonden in een kast leggen we bovenop ‘mijn’ bedbodem, daarbovenop het ietwat te brede kindermatras. Onder het matras van mijn man leggen we de overige tuinmeubelkussens. Het geheel is wat onstabiel, maar als we allebei in het midden blijven liggen moet het lukken, ‘toch?….’

Help, de lading schuift!!
Moe en voldaan van strandwandelingen en de zilte zeelucht stappen we ‘s avonds laat het bed in. Het is wat wiebelig, maar we liggen. Heel even. De lading begint te schuiven, mijn man probeert mijn arm nog te grijpen maar het is te laat. Met een plof ligt hij met matras en al op de grond. We schieten in een gedempte schaterlach om door de gipsen wandjes de kinderen niet wakker te maken.
Zo goed en zo kwaad als het gaat bouwen we onze stellage weer op, dit keer zonder ‘zijn’ tuinkussens.
De rest van de week is het liggen met beleid, maar van instorting is geen sprake meer. Met dank aan de zeelucht en mijn ‘prinses-op-de-erwt-bed’ heb ik de rest van de week heerlijk geslapen.

Dines Quist