Niemand houdt van pijn.
Helaas hebben we pijn wel nodig, het is ons alarmsysteem. Al denk ik maar al te vaak dat ik toch liever een leven zonder dat alarmsysteem zou verkiezen. Op goed geluk dat ik geen rare ziektes krijg of dat een blaasontsteking me fataal wordt.

Maar ik heb niets te kiezen, dus ik zal het moeten doen mèt de pijn. Hoewel? Ik heb keus uit tal van apparaten die me van mijn pijn kunnen verlossen, aldus de advertenties. Kan het dan toch!?

Koste wat kost wil ik van die pijn af, of tenminste een deel ervan.

Op een donkere januariochtend sla ik de plaatselijke krant open en zie op pagina drie Henny Huisman liggen op een futuristisch uitziend matras. Hij belooft me tot 85% pijnvermindering, door de variërende frequenties van trillingen, gecombineerd met de warmte van infrarood straling, waartoe het matras allemaal in staat is. Het lijkt me fantastisch.

Testslapen
Dus op de eerstvolgende zondag ga ik met manlief en onze twee dochters naar het dorpshuis waar ik gratis mag test-liggen. Een vriendelijke goed uitziende jongeman geeft ons uitleg en na een halfuur lig ik in de juiste houding op het matras.  Manlief mag het ook uitproberen als hij wil en zo liggen we toegedekt onder een dekentje naast elkaar te trillen en schudden. De slappe lach die de vibratie uitlokt is moeilijk te onderdrukken, maar het voelt heerlijk.

Ook de kinderen hebben een matras tot hun beschikking en vinden het fantastisch. Na een klein halfuurtje stopt het apparaat, terwijl mijn lichaam door gonst en ik dingen voel die ik nog nooit heb gevoeld. Veiligheidshalve blijf ik liggen, omdat ik er niet zeker van ben of mijn benen in staat zijn mijn lichaam te dragen na deze bijzondere  ervaring. Intussen vraag ik me af waar ik deze therapie met enige regelmaat zou kunnen ondergaan, hopelijk een beetje in de buurt. Mijn man en ik zijn het erover eens, het voelt heerlijk.

De rekening
De jongeman vertelt nog het een en ander over de heilzame werking op de lichaamscellen. We krijgen een glas water om de afvalstoffen die de pulserende therapie los heeft gemaakt, af te voeren via de nieren en of hij even een bon zal maken. `Een bon? Wat voor een bon?’ vraag ik. `Een bestelbon,’ is zijn antwoord. `Maar wat kost zo`n matras dan?’ Hij pakt een lijst en kruist aan wat voor mijn kwaal allemaal nodig is aan neven benodigdheden. Hij schuift ons de lijst toe. `Dan komt u uit op € 4070,=.’ We verschieten allebei van kleur. De bon is al gemaakt; nu alleen onze handtekening nog.

Als we even later in de auto zitten, zijn we aan het rekenen hoe we het financieel zouden kunnen regelen om zo`n matras aan te schaffen. Natuurlijk hebben we de handtekening niet gezet, zoiets beslis je niet binnen een half uur. Maar minder pijn zou zó fijn zijn, de kwaliteit van leven is toch onbetaalbaar? Een dag later belt de jongeman, zoals afgesproken. De aanbieding kan hij nog wel één dag hanteren, maar dan moeten we wel vandaag beslissen anders gaat de prijs omhoog. Helaas, voor ons is deze matras echt te duur. De pijn heeft dit keer niet gewonnen.

Dinès Quist